Wykonało się! Eucharystia to Wieczernik czy Kalwaria? W którym momencie czasowym została przypięczętowana Nowa Pascha Chrześcijańska, czyli Eucharystia? Tutaj rodzą się kontrowersje. Czy w piątek na Kalwarii w momencie śmierci naszego Mistrza Jezusa Chrystusa, czy też podczas Ostatniej Wieczerzy, dzień wcześniej?
Dodatkowy rozdźwięk powstaje u samych Ewangelistów, gdyż na podstawie Ewangelii świętego Jana wnioskujemy, że śmierć naszego Zbawiciela nastąpiła 14 dnia miesiąca Nisan (Abib), natomiast na podstawie Ewangelii trzech Synoptyków, że w tym dniu miała miejsce Wieczerza Paschalna. Żeby tego wszystkiego było mało, wnikliwi badacze i bibliści podają kolejną alternatywę, mianowicie że Ostatnia Wieczerza odbyła się nie w czwartek, ani nie w piątek, ale we wtorek, a jako przesłankę ku temu przedstawiają mnogość wydarzeń jakie miały miejsce między Wieczernikiem, a śmiercią Rabbiego, a także brak jedności kalendarzy wśród religijnych stronnictw żydowskich, a zatem i dni świątecznych za czasów życia Pana Jezusa (zresztą podobnie jak wśród Chrześcijan obecnie).
[31.1] Czas Paschy według Ewangelii
Przyglądnijmy się najpierw fragmentowi z Ewangelii świętego Mateusza: „W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia ? On odrzekł: Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka, i powiedzcie mu: Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę” (Mt 26, 17-19). Z fragmentu tego dość jasno wynika, że był to dzień Paschy Żydowskiej, a więc musiał to być 14 dzień miesiąca Nisan (Abib).
Skoro wieczorem odbyła się Wieczerza Paschalna, to sama śmierć naszego Mistrza nastąpiła dnia następnego według współczesnej rachuby. Zauważmy jednak, że następny dzień to dzień szabatu, a więc dzień wolny, a przede wszystkim dzień świąteczny. Pan nasz miałby wtedy być sądzony przez Piłata, a nawet samego Heroda, a następnie zabity? Argument, że Galilejczyk zmarł w dniu szabatu nie utrzyma się. Niemniej jednak zdanie z Ewangelii jest jak najbardziej prawdziwe, jak całe słowo Boże. Jak to możliwe postaram się wytłumaczyć później.
Zobaczmy teraz na Ewangelię świętego Jana, apostoła którego Mistrz umiłował oraz znacznikom czasowym, które On przytacza. Po przybyciu do Piłata mamy zdanie: „A było to wczesnym rankiem. Oni sami jednak nie weszli do pretorium, aby się nie skalać, lecz aby móc spożyć Paschę” (J 18,28). Wynika stąd, że był to dzień oficjalnej Paschy Żydowskiej, święta obchodzonego przez Żydów. Dodatkowo po wyroku mamy: „Był to dzień przygotowania Paschy” (J 19, 14).
Dzień przygotowania, oznacza dzień poprzedzający szabat (patrz Biblia Interlinearna). Dodatkowo po śmierci naszego Mistrza mamy kolejny znacznik czasowy: „Ponieważ był to dzień przygotowania Paschy, i aby ciała nie wisiały na krzyżach w szabat – był to bowiem uroczysty dzień szabatu – Żydzi poprosili Piłata o połamanie nóg skazańcom i usunięciu ich” (J 19, 31). Wszystkie te znaczniki czasowe wskazują, że nasz Mistrz zmarł 14 dnia miesiąca Nisan (Abib), a dnia następnego był szabat.
Skoro jasny jest dzień śmierci naszego Rabbuniego, i miało to wszystko miejsce 14 dnia miesiąca Nisan (Abib) w piątek, kiedy w kamiennej Świątyni Jerozolimskiej zabijano baranki („Będziecie go (baranka) strzegli do 14 dnia tego miesiąca, a pod wieczór zabije go cała społeczność Izraela” (Wj 12,6) ), co zatem z Ostatnią Wieczerzą, czy miała ona miejsce dzień wcześniej, czy też kilka dni wcześniej, a konkretnie we wtorek jak to podają niektórzy badacze? Dlaczego akurat wtorek?
Wtorek, gdyż w Izraelu w tamtych czasach występowały różne stronnictwa religijne, które stosowały różne kalendarze, a zatem harmonogram świąt był różny. W Świątyni Jerozolimskiej używano babilońskiego kalendarza księżycowego, w który w 152 roku przed Naszą Erą Jonatan Machabeusz włączył siedmiodniowy tydzień oraz święta żydowskie. Podczas, gdy dla przykładu Esseńczycy, prawomocni następcy Świątyni, a przebywający na wygnaniu i żyjący w odosobnieniu, stosowali kalendarz słoneczny, 364 dniowy, z którego na podstawie Księgi Jubileuszów wynikało, że 15 dzień Nisan to jest środa, więc Pan Jezus musiał spożyć Paschę we wtorek. Tylko, że ta teza wydaje się być mało prawdopodobna, gdyż Pan Jezus nie był Esseńczykiem (patrz: [9] Wzmacniać się duchowo – Esseńczycy – część II), więc jest również wątpliwe, że stosował kalendarz esseński.
[31.2] Czas Paschy według Objawień
Spójrzmy jak to wszystko widzi w swoich wizjach zapisanych w „Pasji” siostra Anna Katarzyna Emmerich uznana przecież przez Kościół Katolicki jako błogosławiona. Wszystkie zdarzenia są tam dokładnie opisane z których precyzyjnie wynika, że Wieczernik i Kalwaria były dzień po dniu (nie wtorek, środa, czwartek i potem piątek). A dokładniej, można by nawet rzec, że według rachuby żydowskiej był to ten sam dzień: 14 Nisan. Dzień dla Żydów liczył się bowiem w ten sposób: „I tak upłynął wieczór i poranek – dzień pierwszy” (Rdz 1,5).
W nocy po Wieczerniku i pojmaniu, Mistrz z Nazaretu był jeszcze u Annasza oraz u Kajfasza, a już o 6 rano naszego czasu następnego dnia u Piłata. To wszystko tłumaczy, że tak wiele zdarzeń (po Piłacie – Herod, później znowu Piłat, potem biczowanie, bolesna męka) rozegrało się w tak krótkim czasie. To rozumowanie zbija zupełnie argument, że Ostatnia Wieczerza odbyła się we wtorek. Miała miejsce w czwartek!
Ewangelia świętego Mateusza z poprzedniego rozdziału jest prawdziwa (jak zawsze całe słowo Boże, a jedynie wbija się klin naszego niezrozumienia i ograniczoność ludzkiego myślenia), gdyż według Prawa było legalne i poprawne spożywanie Paschy przez Galilejczyków dzień wcześniej, niż czyniła to reszta Izraela! To było dozwolone Prawo, które jasno przytoczył faryzeusz Nikodem w mowie przed arcykapłanem Kajfaszem, a które wynikało ze starego zwyczaju, że ze względu na fakt dużego napływu ludności do Jerozolimy oraz tłumów nie wszyscy mogliby pomieścić się w Świątyni.
Zatem dla Apostołów Ostatnia Wieczerza była Wieczerzą Paschalną (stąd zapis „pierwszy dzień Przaśników” w Ewangelii świętego Mateusza), mimo że Wieczerza Paschalna dla większości Żydów odbywała się także dnia następnego. Ostatnia Wieczerza była zatem wieczerzą Paschalną dla Apostołów, bo była Paschalną w sensie żydowskim, a nie tylko Ostatnią Wieczerzą jak niektórzy twierdzą. Dodatkowo sam Pan Jezus Chrystus mówi: „Tak bardzo pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał” (Łk 22, 15). Nazywa On rzeczy po imieniu, czyli spożyć „Paschę”, a nie „Ostatnią Wieczerzę”. Pan Jezus przeistacza żydowską Paschę Starego Przymierza, w Paschę Nowego Przymierza, w Paschę chrześcijańską, rodzi się Eucharystia.
[31.3] Rozpiętość czasowa Paschy i moment pieczęci: Wykonało się!
Pascha (Eucharystia) to nie tylko sam Wieczernik! Jak słusznie zauważa Scott Hahn, nawrócony pastor na katolicyzm, w książce „Czwarty kielich”, że czwarty, czyli ostatni paschalny kielich sederowy (podczas Żydowskiej Wieczerzy Paschalnej wypijano cztery kielichy wina w ściśle określonych momentach) nasz Mistrz wypija w momencie gorzkiej i bolesnej męki na krzyżu, tuż przed śmiercią, mówiąc: „Wykonało się” (J 19, 30), a następnie skłania głowę i oddaje ducha. Moment śmierci wydaje się być momentem pieczęci Paschy.
Faktycznie w wielu miejscach Ewangelii Pan Jezus mówi o wypiciu kielicha np. „czy możecie pić kielich, który Ja mam pić” (Mk 10, 38). Dodatkowo Żydowską Wieczerzę Paschalną zwyczajowo kończyło wypicie czwartego kielicha wina i śpiew Wielkiego Hallelu. W Ewangelii świętego Mateusza występuje najpierw dość trudne zdanie o piciu kielicha w „przyszłości”, a następnie odśpiewanie hymnu: „Po odśpiewaniu hymnu wyszli ku Górze Oliwnej” (Mt 26, 29). Co zatem z czwartym kielichem, kiedy on zostanie wypity, aby uwieńczyć i wypełnić Paschę według tradycji żydowskiej?
Podczas modlitwy w Ogrodzie Oliwnym nasz Pan znów wraca do czwartego kielicha: „I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty” (Mt 26, 39).
Zauważmy także, że na krzyżu podawano Mistrzowi wino, ale nie chciał pić: „Tam dawali Mu wino zaprawione mirrą, lecz On nie przyjął” (Mk 15, 23). Najwyraźniej to nie był jeszcze ten właściwy moment.
Przed samą śmiercią zaś Syn Człowieczy „wiedząc że wszystko się dokonało, aby wypełniło się Pismo, rzekł pragnę” (J 19, 28). Teraz ten moment właśnie nadszedł, a sam Mistrz powiedział: „Pragnę”. Podano Mu „ocet” czyli „kwaśne wino”, czyli czwarty kielich – a On rzekł ” Wykonało się!”. Wykonała się Pascha, wypełniło się Pismo, została zrealizowana misja na ziemi, został wypity czwarty kielich sederowy domykający Wieczerzę Paschalną z dnia poprzedniego, została ustanowiona Eucharystia. Eucharystia, która rozpoczęła się 14 dnia Nisan wieczorem według czasu Żydowskiego (licząc po naszemu 13 dnia Nisan). Eucharystia, która skończyła się 14 dnia Nisan koło 9 (nasza godzina 15).
Dokonało się przeistoczenie Paschy Starego Testamentu, w Chrześcijańską Paschę Nowego Testamentu, czyli w Eucharystię, a wszystko przypięczętowało się w momencie śmierci Syna Człowieczego na krzyżu. Każda Eucharystia jest zatem tym wszystkim co się wydarzyło od momentu Wieczerzy Paschalnej w Wieczerniku, poprzez modlitwę w Ogrodzie Oliwnym, pojmanie, więzienie, niesprawiedliwy sąd, biczowanie, poniżenie, cierniem koronowanie, Kalwarię, aż do śmierci naszego Pana na drzewie krzyża. Wykonało się! Została ustanowiona w pełni Eucharystia!
I wszystko układa się w piękną całość na podstawie książki Scott Hahna, ale pojawiają się te słowa Ewangelii w trakcie Wieczerzy Paschalnej: „Odtąd nie będę już pił z tego owocu winnego krzewu aż do owego dnia, kiedy pić go będę z wami nowy, w królestwie Ojca mojego” (Mt 26, 29). Jak rozumieć te słowa? Ja rozumiem te słowa, nie jako nawiązanie do czwartego kielicha, ale ogólnie do momentu kiedy Pan nowy będzie spożywał z nami Paschę w Niebieskim Jeruzalem.
Natomiast kwaśne wino czyli ocet jest tym czwartym kielichem wypitym na krzyżu, tuż przed śmiercią i jest on również symbolem Jego gorzkiej i bolesnej męki, którą przeżył, a także koresponduje z posiłkiem sederowym, gdzie używano chleba bez zakwasu (chleb ubogich) i gorzkich ziół, na pamiątkę ciężkiego i gorzkiego życia w Egipcie. Zatem ten kielich jest pieczęcią Paschy.
[31.4] Eucharystia i Baranek
Pada wiele pytań o obecność baranka podczas Wieczerzy Paschalnej Pana Jezusa. Faktycznie, Ewangelie nie bardzo o tym wspominają. Trudno jednak wyobrazić sobie Paschę Żydowską bez baranka, poza tym o obecności baranka, jasno mówią objawienia błogosławionej siostry Katarzyny Emerich. Nie był to jednak baranek zabijamy przez kapłana w Świątyni Jerozolimskiej, był to baranek zabijany przez samego Mistrza, Najwyższego Kapłana, Pana Nieba i Ziemi. Prawdziwym barankiem paschalnym natomiast stał się Pan Jezus, o którym już na początku Jego działalności Jan Chrzciciel mówi: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata” J 1,29.
Zbawiciel nasz był niewinnym Barankiem bez skazy, zabijanym 14 dnia miesiąca Nisan (Abib), czyli w dniu Paschy Żydowskiej, podczas gdy zwykłe baranki zabijano dokładnie w tym samym czasie w kamiennej Świątyni Jerozolimskiej. „Dręczono Go, lecz sam się dał gnębić, nawet nie otworzył ust swoich. Jak baranek na rzeź prowadzony, jak owca niema wobec strzygących ją, tak On nie otworzył ust swoich.” (Iz 53, 7)
Pan zawisł na krzyżu, rozciągniony na nim tak jak baranki które pieczono na ogniu. Rabbuniego naszego piekło natomiast słońce. I nie połamano Mu kości, tak jak nie łamano kości barankom. I jak kropiono krwią baranka odrzwia używając hizopu, tak też użyto hizopu podając Mu kwaśne wino.
Nasz Baranek bez skazy zmarł, abyśmy my mogli żyć: „A jeden ze Starców odezwał się do mnie tymi słowami: Ci przyodziani w białe szaty kim są i skąd przybyli? I powiedziałem do niego: Panie, ty wiesz. I rzekł do mnie: To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili. Dlatego są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy. A Zasiadający na tronie rozciągnie namiot nad nimi” (Ap 7, 13-15).
[31.5] Eucharystia i Kielich Zbawienia
Przy końcu tych rozważań, aż trudno się nie pomodlić słowami: „cóż oddam Panu za wszystko, co mi wyświadczył? Podniosę kielich zbawienia i wezwę imienia Pańskiego” (Ps 116,12-13). Właśnie to dzieje się podczas Eucharystii, podniesienie kielicha zbawienia to wyrażenie naszej chęci i gotowości, aby iść za Panem, to chęć komunii i zjednoczenia z Nim. To chęć wypicia razem z Nim Jego kielicha męki i cierpienia, który jest jednocześnie życiodajnym napojem na życie wieczne. Eucharystia i słowo Boże jest życiem.
Słowo Boże
Potem Jezus, wiedząc że już wszystko się dokonało, aby wypełniło się Pismo, rzekł: Pragnę. A znajdowało się tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i podano mu do ust. Kiedy Jezus skosztował octu, powiedział: Wykonało się; po czym skłonił głowę i oddał ducha”. (J 19, 28-30)
Oto Słowo Pańskie
Echo słowa/Komentarz
Jeśli czujesz, że powyższe słowo Boże mówi również do Twojego życia, może pokazuje Ci Twoje słabości, może zachęca do zmiany czegoś istotnego, może pociesza w trudnej sytuacji, może daje nadzieję na przyszłość, umocniony Duchem Świętym, nie wahaj się dać Echa słowa poniżej. Zanim jednak to zrobisz przeczytaj Zasady echa słowa. Potem w białym polu Komentarz poniżej wpisz swoje Echo słowa ubogacając innych Braci i Siostry śledzących niniejszą witrynę: Karmić się słowem.